زنی مشغول درست کردن تخم مرغ برای صبحانه بود. ناگهان شوهرش سراسیمه وارد آشپزخانه شد و داد زد: مواظب باش، مواظب باش، یه کم بیشتر کره توش بریز.. وای خدای من، خیلی درست کردی.. حالا برش گردون.. زود باش. باید بیشتر کره بریزی.. وای خدای من از کجا باید کره بیشتر بیاریم؟؟ دارن میسوزن. مواظب باش. گفتم مواظب باش! هیچ وقت موقع غذا پختن به حرفهای من گوش نمیکنی.. هیچ وقت!! برشون گردون! زود باش! دیوونه شدی؟؟؟؟ عقلتو از دست دادی؟؟؟ یادت رفته بهشون نمک بزنی. نمک بزن... نمک......
زن به او زل زده و ناگهان گفت: خدای بزرگ چه اتفاقی برات افتاده؟! فکر میکنی من بلد نیستم یه تخم مرغ ساده درست کنم؟ شوهر به آرامی گفت: فقط میخواستم بدونی وقتی دارم رانندگی میکنم و تو کنار من نشستی، چه احساسی دارم.

تنها نجات یافته کشتی، اکنون به ساحل این جزیره دور افتاده، افتاده بود.
او هر روز را به امید کشتی نجات، ساحل را و افق را به تماشا می نشست.
سرانجام خسته و نا امید، از تخته پاره ها کلبه ای ساخت تا خود را از خطرات مصون بدارد و در آن بیاساید.
اما هنگامی که در اولین شب آرامش در جستجوی غذا بود، از دور دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به آسمان می رود.
بدترین اتفاق ممکن افتاده و همه چیز از دست رفته بود.
از شدت خشم و اندوه در جا خشک اش زد. فریاد زد:
« خدایــــا! چطور راضی شدی با من چنین کاری بکنی؟ »
صبح روز بعد با صدای بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید.
کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد. مرد خسته، و حیران بود.
نجات دهندگان می گفتند:
“خدا خواست که ما دیشب آن آتشی را که روشن کرده بودی ببینیم

در انتظار آمدن قطارم.قطاری که مسافری در آن نیست.من هم در ایستگاه نیستم.روی ریلم.قطار هر لحظه نزدیکتر می شود.آن طرف خط غریبه ای مرا می بینید.به او خیره می شوم.امید می بینم و... روزهایی گذشت در چشمانش گناه دیدم و حسرت و او چشمانش را بست.

این مثنوی حدیث پریشانی من است بشنو که سوگنامه ویرانی من است

امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام بلکه به یومن آمدنت جان گرفته ام

گفتی غزل بگو غزلم شور و حال مرد بعد از تو حس شعر فنا شد و خیال مرد

گفتم مرو که تیره شود زندگانیم با رفتنت به خاک سیه می نشانیم

گفتی زمین مجال رسیدن نمی دهد در چشم باد فرصت دیدن نمی دهد

وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است معیار مهرورزیمان سنگ بودن است

دیگر چه جای دل خوشی و عشق بازی است اصلا کدام احمق از این عشق راضی است

این عشق نیست فاجعه قرن آهن است من بودنی که عاقبتش نیست بودن است

حالا به حرفهای غریبت رسیده ام فهمیده ام خوب بودن تو را بد شنیده ام

حق با تو بود از غم غربت شکسته ام بگذار صادقانه بگویم که خسته ام

بیزارم از تمام نارفیقان نارفیق این ها چقدر فاصله دارند تا رفیق

من را به ابتذال نبودن کشانده اند روح مرا به مسند پوچی نشانده اند

تا این برادران ریا کار زنده اند این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند

یعقوب درد می کشد و کور می شود یوسف همیشه وصله ناجور می شنود

این جا نقاب شیر به کفتار می زنند منصور را هر آینه بر دار می کشند

این جا کسی برای کسی کس نمی شود حتی عقاب در خور کرکس نمی شود

جایی که سهم مرگ به جز تازیانه نیست حق با تو بود ماندنمان عاقلانه نیست

ما میرویم چون دلمان جای دیگر است ما می رویم هر که بماند مخیر است

ما می رویم گر چه از الطاف دوستان بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است

دل خوش نمی کنیم به عثمان و مذهبش در دین ما ملاک مسلمان ، ابوذر است

ما می رویم مقصدمان نا مشخص است هر جا رویم بی شک از این شهر بهتر است

از سادگیست اگر به کسی تکیه کرده ایم این جا که گرگ با سگ گله برادر است

ما می رویم ماندن با درد فاجعه است در عرف ما نشستن یک مرد فاجعه است

دیریست رفته اند امیران قافله ما مانده ایم قافله پیران قافله

اینجا دگر باب من و پای لنگ نیست باید شتاب کرد مجال درنگ نیست

بر درب آفتاب پی باج می رویم ما هم بدون بال به معراج می رویم

این سخن در آسمان باید نوشت:

با تو در دوزخ مداوم

بی تو هرگز در بهشت…

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

اگر
به یادت نمی‌آیم،
دلیل ِ فراموشی تو نیست؛
من،
ترس از ارتفاع دارم

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

آمدن را
از باد و باران بیاموز
رفتن را
از دل ِ من.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست
…

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

انگشتت را
هرجای نقشه خواستی بگذار
فرقی نمی کند
…تنهایی من
عمیق ترین جای جهان است
و انگشتان تو هیچ وقت
به عمق فاجعه پی نخواهند بردادامه مطلب...